Το αποκρουστικό πρόσωπο της Ευρώπης-φρούριο

Μια συμφωνία, χίλιες διαφωνίες, με τους μετανάστες μόνιμα στο στόχαστρο       

Αποφασισμένοι να εμποδίσουν την επανάληψη της μαζικής προσέλευσης μεταναστών στην Ευρώπη, όπως αυτή που έγινε το 2015, αλλά και να απελάσουν όσους περισσότερους μπορούν από τους μετανάστες που κατάφεραν τότε να «τρυπώσουν» στην Ευρώπη, εμφανίστηκαν οι ηγέτες της ΕΕ στη σύνοδο κορυφής που έγινε στα τέλη της περασμένης εβδομάδας στις Βρυξέλλες. Η αποτυχία της έκτακτης συνόδου των 16 ηγετών μία βδομάδα πριν, δεν έπρεπε να επαναληφθεί, οπότε η «κατάληξη σε συμφωνία» ήταν μονόδρομος. Ιδιαίτερα για τη Μέρκελ, που αντιμετώπιζε εσωτερική πολιτική κρίση και έπρεπε πάση θυσία να γυρίσει στο Βερολίνο με μια «ευρωπαϊκή λύση», βάσει της οποίας θα μπορούσε να δώσει τέλος στην «ανταρσία» του χριστιανοκοινωνιστή υπουργού της επί των Εσωτερικών Ζεεχόφερ (αναλυτική για τη γερμανική πολιτική κρίση γράφουμε στη σελίδα 4).

Μόνο που η συμφωνία στην οποία κατέληξαν, μετά από ολονύχτιο παζάρι, μπάζει από παντού. Το μόνο στο οποίο μπορεί να θεωρηθεί ότι επιτεύχθηκε πραγματικά συμφωνία είναι αυτό που όλοι γνώριζαν από την αρχή. Οτι η Ευρώπη θα πρέπει να θωρακιστεί κατά των «εχθρών μεταναστών», ελάχιστοι από τους οποίους θα επιτρέπεται να εισέλθουν σ’ αυτήν.


- Η συμφωνία προβλέπει ότι οι χώρες της ΕΕ θα δημιουργήσουν στο έδαφός τους, «σε εθελοντική βάση», κέντρα «transit» στα οποία θα γίνεται με γρήγορες διαδικασίες η επιλογή των μεταναστών που χρήζουν διεθνούς προστασίας από αυτούς που δε δικαιούνται προστασία και θα πρέπει να απελαθούν. Πρόκειται, φυσικά για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για αποθήκες ανθρώπινων ψυχών. Και τι ψυχών. Ανθρώπων απελπισμένων, βασανισμένων, που διακινδύνευσαν τις ζωές τους σε μακρά ταξίδια, που πλήρωσαν περιουσίες στους διακινητές για να καταφέρουν να περάσουν σε ευρωπαϊκά εδάφη. Αυτή η πραγματικότητα έρχεται να ξεμασκαρέψει την υποκρισία του διαχωρισμού σε «χρήζοντες» και «μη χρήζοντες» διεθνούς προστασίας. Γιατί πέρασαν τόσους κινδύνους και ταλαιπωρίες αυτοί οι άνθρωποι; Για να έρθουν στην Ευρώπη για… τουρισμό, ώστε να μη χρήζουν διεθνούς προστασίας;

Στη Γερμανία, συμφωνήθηκε ήδη η δημιουργία κλειστών κέντρων «transit»  στα σύνορα, στα οποία θα εγκλείονται όλοι οι «παράνομοι» μετανάστες, με σκοπό την απέλασή τους προς τις ευρωπαϊκές χώρες πρώτης υποδοχής. Με τον τρόπο αυτό σώθηκε ο κυβερνητικός συνασπισμός και ανακουφίστηκε η Μέρκελ από τον κίνδυνο κατάρρευσης της κυβέρνησής της, με την οποία απειλούσαν οι φασίστες της CSU και συγκεκριμένα ο υπουργός Εσωτερικών Χορστ Ζεεχόφερ που είναι και αρχηγός τους. Οι κριτικές που δέχτηκε η γερμανίδα καγκελάριος από την «αριστερά» του γερμανικού κοινοβουλευτικού φάσματος και από διάφορες ΜΚΟ για ανυπαρξία Δικαιοσύνης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και για βάδισμα στο δρόμο των ακροδεξιών δεν την αγγίζουν, από τη στιγμή που οι σοσιαλδημοκράτες αποδέχτηκαν την πρόταση των φασιστών κάνοντας γαργάρα την άρνησή τους τρία χρόνια πριν.

- Ομως, πέραν των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών σε ευρωπαϊκές χώρες, θα δημιουργηθούν και «πλατφόρμες αποβίβασης» σε τρίτες χώρες (εκτός ΕΕ)  για να «αποθηκεύονται» όσο περισσότεροι μετανάστες γίνεται. Κυρίως αυτοί που διασώζονται στα νερά της Μεσογείου, καθώς προσπαθούν να φτάσουν σε ευρωπαϊκή ακτή στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες σε διάφορα σαπιοκάραβα. Το «κοσκίνισμα» για να διαχωριστούν οι «χρήζοντες» από τους «μη χρήζοντες» διεθνούς προστασίας θα γίνεται σ’ αυτές τις «πλατφόρμες αποβίβασης», που σκοπεύουν να τις εγκαταστήσουν σε χώρες της βόρειας Αφρικής. Δηλαδή, οι μετανάστες που θα διασώζονται από τον πνιγμό στη Μεσόγειο, κάπου ανάμεσα στη Βόρεια Αφρική και την Ιταλία ή τη Μάλτα, δε θα αποβιβάζονται στη Λαμπεντούζα ή κάποιο άλλο ευρωπαϊκό λιμάνι, αλλά θα οδηγούνται κατευθείαν στις «πλατφόρμες αποβίβασης», κάπου στη Λιβύη, στην Αλγερία ή την Τυνησία.

Περιττεύει να πούμε ότι πρόκειται για στρατόπεδα συγκέντρωσης, πιο φριχτά απ' αυτά που θα κατασκευαστούν επί ευρωπαϊκού εδάφους. Η Αμυγδαλέζα και η Μόρια θα μοιάζουν με… πεντάστερα ξενοδοχεία μπροστά σε μια «πλατφόρμα αποβίβασης» που θα κατασκευαστεί για παράδειγμα στη Λιβύη και θα τη διαχειρίζεται ο φύλαρχος κάποιας πολιτοφυλακής. Θα μιλάμε για βασανιστήρια, βιασμούς και λιμοκτονία.

Οι «πλατφόρμες αποβίβασης», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βόρεια Αφρική, ήταν το «τίμημα» που πλήρωσε η «δημοκρατική Ευρώπη» στον ακροδεξιό Σαλβίνι της ιταλικής «Λέγκα», νομιμοποιώντας την άρνησή του να δεχτεί πρόσφατα τους εκατοντάδες ναυαγούς που διασώθηκαν από το πλοίο «Aquarius». Ο πρωθυπουργός Κόντε γύρισε στη Ρώμη μ' αυτό το «δώρο» και ο Σαλβίνι άρχισε αμέσως την εκστρατεία του: «Κανείς λαθρομετανάστης δε θα πατήσει πλέον σε ιταλικό έδαφος»!

Η Ευρώπη-φρούριο έδειξε για μια ακόμα φορά το εφιαλτικό της πρόσωπο. Πρόθεσή της είναι να κλείσει τα σύνορά της στους ανθρώπους που προσπαθούν να τα περάσουν διωγμένοι από τις εστίες τους εξαιτίας της δικής της πολιτικής. Της πολιτικής της άγριας ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης, της καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της καταδίκης ολόκληρων πληθυσμών στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την πείνα, της πυροδότησης πολεμικών συγκρούσεων. Στόχος τους είναι να χτίσουν τέτοιες δομές καταστολής που να καλλιεργήσουν ένα κλίμα αποτροπής. Το αν και σε ποιο βαθμό θα τα καταφέρουν, είναι άλλης τάξης ζήτημα.

Η ίδια η συμφωνία που επιτεύχθηκε στο συμβούλιο κορυφής της ΕΕ συνοδεύεται από ερωτηματικά ως προς τη δυνατότητα υλοποίησής της. Είναι οι ίδιες οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωένωσης που δημιουργούν αυτά τα ερωτηματικά.

Πάρτε για παράδειγμα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που μπορεί να φτιάχνει κάθε ευρωπαϊκή χώρα (κέντρα «transit»)., τα οποία υποτίθεται ότι αποφασίστηκαν για να μην περάσει η πρόταση για συνοριακούς ελέγχους στα εξωτερικά σύνορα κάθε χώρας, που θα ακύρωνε επί της ουσίας τη συμφωνία Σένγκεν. Από τη στιγμή που αυτά είναι σε εθελοντική βάση, όλα είναι στον αέρα. Ηδη, Αυστρία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία αρνούνται κάθε συζήτηση για να παραλάβουν έστω και ένα πρόσφυγα. Η Αυστρία δηλώνει ότι δε θα τους επιτρέπει καν την είσοδο από τα σύνορά της. Από την άλλη, η Ιταλία έχει αρχίσει να σκληραίνει τη στάση της στέλνοντας τους διασωθέντες πρόσφυγες σαν «μπαλάκι» σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Θα δεχτεί να της επιστρέψει πρόσφυγες η Γερμανία;

Μπορεί στην παρούσα φάση οι μεταναστευτικές ροές να έχουν κοπάσει (έχουν μειωθεί στο 95% σε σχέση με το 2015, σύμφωνα με το ανακοινωθέν της συνόδου κορυφής), αυτό όμως δε θα κρατήσει για πολύ. Οσο οι χώρες της Αφρικής και της Ασίας μαστίζονται από τη φτώχεια και μακελεύονται από τους πολέμους τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να τις εγκαταλείψουν. Είναι πραγματικά πρόκληση ν’ ακούς τον Τσίπρα να δηλώνει: «Το πέμπτο θετικό σημείο είναι ότι προκρίθηκε η ενίσχυση της συνεργασίας με τις χώρες της Αφρικής, στο πλαίσιο των εταιρικών σχέσεων με ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση των γενεσιουργών αιτίων της μετανάστευσης»! Πόσες φορές μέχρι τώρα δεν έχουν ακουστεί τέτοιες υποκριτικές δηλώσεις από ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ηγέτες; Θα σταματήσει, άραγε, η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση αυτών των χωρών; Θα σταματήσει η φτώχεια να μαστίζει τους λαούς τους; Ούτε η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση θα σταματήσει (εκτός αν… αυτοκτονήσουν ομαδικά οι ιμπεριαλιστές), ούτε η φτώχεια θα πάψει να μαστίζει τους λαούς.

Για τις «πλατφόρμες αποβίβασης» οι ηγέτες της Αλγερίας και της Τυνησίας δήλωσαν άγνοια. Κανείς δεν μας ρώτησε, είπαν. Και προσέθεσαν ότι αρνούνται την εγκατάσταση τέτοιων κέντρων κράτησης στο έδαφος των χωρών τους. Βέβαια, άμα πάρουν λεφτά μπορεί ν' αλλάξουν γνώμη, όμως η μόνη «σίγουρη λύση» είναι αυτή τη στιγμή η Λιβύη, η τριχοτομημένη, στην οποία κάνουν κουμάντο οι πολιτοφυλακές των φυλών, που πιστεύουν μόνο σ' ένα θεό: το χρήμα.

Οι γενεσιουργές αιτίες της μετανάστευσης δε θα εξαλειφθούν. Ούτε καν θα περιοριστούν. Εδώ ακόμα και στην Ελλάδα, που δεν έχει τη φτώχεια που έχουν οι χώρες της Αφρικής και της Ασίας, ούτε πόλεμο, χιλιάδες νέοι έγιναν μετανάστες. Πώς, λοιπόν, δεν μπορούν ορισμένοι να δεχτούν ότι και στις άλλες χώρες οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να φεύγουν; Ανεξάρτητα αν είναι σωστό ή όχι να μεταναστεύεις, αντί να μείνεις στη χώρα σου και να αγωνιστείς για να αλλάξεις την κατάσταση, κανείς δεν έχει το δικαίωμα, με οποιοδήποτε πρόσχημα, να θεωρήσει εχθρούς αυτούς τους ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Παραπέρα, το παραμύθι ότι «δεν μπορούμε να τους ζήσουμε» καταρρέει, αν αναλογιστεί κανείς σε πόσο μικρό ποσοστό του πληθυσμού των ευρωπαϊκών κρατών αντιστοιχούν οι μετανάστες. Αυτό το είχε παραδεχτεί ακόμα και ο Γιούνκερ, όταν σε μια… κρίση ειλικρίνειας έλεγε τα εξής τον Σεπτέμβρη του 2015: «Είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να στεγάσει όλη τη δυστυχία του κόσμου. Ας είμαστε όμως τίμιοι και ας θέσουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Υπάρχει πράγματι ένας σημαντικός και άνευ προηγουμένου αριθμός προσφύγων που έρχονται στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, ακόμα αντιπροσωπεύουν μόλις το 0.11% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ. Στο Λίβανο, οι πρόσφυγες αντιπροσωπεύουν το 25% του πληθυσμού. Και αυτή είναι μια χώρα που οι άνθρωποι έχουν μόλις το ένα πέμπτο του πλούτου που απολαμβάνει η ΕΕ. Ας είμαστε καθαροί και τίμιοι με τους συχνά ανησυχούντες πολίτες μας: όσο υπάρχει πόλεμος στη Συρία και τρομοκρατία στη Λιβύη, η προσφυγική κρίση δε θα εξαφανιστεί έτσι απλά. Μπορούμε να χτίσουμε τοίχους, μπορούμε να χτίσουμε φράχτες. Ομως, φανταστείτε για ένα δευτερόλεπτο ότι ήσασταν εσείς, με τα παιδιά στην αγκαλιά σας, και ο κόσμος που ξέρατε γινόταν συντρίμμια γύρω σας. Δεν υπάρχει τιμή που δε θα πληρώνατε, δεν υπάρχει τοίχος που δε θα σκαρφαλώνατε, θάλασσα που δε θ’ αρμενίζατε, σύνορα που δε θα περνούσατε, αν ο πόλεμος ή η βαρβαρότητα του αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους σας έδιωχνε» (ομιλία για την κατάσταση της Ενωσης, Τετάρτη 9.9.2015, http://europa.eu/rapid/press-release_SPEECH-15-5614_en.htm).

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Οι υποσχέσεις της ΕΕ για μετεγκατάσταση 160.000 προσφύγων και μεταναστών από την Ελλάδα και την Ιταλία ικανοποιήθηκαν σε ποσοστό χαμηλότερο από το ένα πέμπτο, καθώς υπήρξε άρνηση πολλών ευρωπαϊκών χωρών να παραλάβουν τους πρόσφυγες για τους οποίους δεσμεύτηκαν. Μεταξύ των χωρών αυτών ήταν και η «δημοκρατική» Γαλλία που παρέλαβε μόλις το ένα τέταρτο αυτών για τους οποίους είχε «δεσμευτεί»!

Ας αναλογιστούμε, όμως, πόσος πλούτος παράγεται, τον οποίο κάποιοι καρπώνονται, όχι μόνο παράνομα (με λαμογιές, μίζες κτλ), αλλά και απόλυτα «νόμιμα», ως κέρδος των οικονομικά ισχυρών που σκορπάνε τα λεφτά τους σε μέρη σαν τη Μύκονο, λουόμενοι με πανάκριβες σαμπάνιες, την ίδια ώρα που αφήνουν τους μετανάστες να πεθαίνουν σαν τα ζώα.

Γιουσουφάκι της Μέρκελ και του Μακρόν

«Πράξη δικαιοσύνης η διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ για τα πέντε νησιά που δέχονται το μεγαλύτερο όγκο από τις προσφυγικές ροές». Μ' αυτόν τον τίτλο παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα του πρωθυπουργού (https://primeminister.gr/2018/06/29/20196) η συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της συνόδου κορυφής της ΕΕ, που είχε ως κύριο θέμα της το Μεταναστευτικό. Η είδηση για τους γκεμπελίσκους του Μαξίμου είναι η διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά και όχι τα βάρβαρα και απάνθρωπα αντιμεταναστευτικά μέτρα που αποφασίστηκαν.

Για να τελειώνουμε μ' αυτό το ζήτημα, να ενημερώσουμε ότι -σύμφωνα με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που δημοσιεύτηκε αμέσως- δεν υπάρχει μόνιμη διατήρηση του μειωμένου καθεστώτος ΦΠΑ στα πέντε ελληνικά νησιά, αλλά παράταση του καθεστώτος για άλλους έξι μήνες (μέχρι το τέλος του 2018). Μπορεί, βέβαια, να δοθεί και άλλη παράταση. Οσο το ελληνικό κράτος λειτουργεί όχι απλά σαν συνοριοφύλακας, αλλά και σαν ανθρωποφύλακας της ΕΕ, φυλακίζοντας στην επικράτειά του χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης-φρούριο δεν έχουν αντίρρηση να πληρώσουν κάποια τροφεία για τους έγκλειστους-αποκλεισμένους και κάποια «αντιμισθία» για τους γηγενείς που εκόντες άκοντες βλέπουν τον τόπο τους να μετατρέπεται σε μια τεράστια φυλακή. Οι δήμαρχοι των πέντε νησιών έσπευσαν αμέσως να απορρίψουν το «δώρο». Οχι πως τους έπιασε πόνος για τους μετανάστες. Απλά έχουν διαφορετικό… business plan. Αντί για διαχειριστές στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, προτιμούν να είναι διαχειριστές τουριστικών επιχειρήσεων.

Ο Τσίπρας πήγε στις Βρυξέλλες αποφασισμένος να ενεργήσει σαν γιουσουφάκι της Μέρκελ και του Μακρόν. Ιδιαίτερα της Μέρκελ που είχε και το ζόρι της κυβερνητικής κρίσης και ήθελε να γυρίσει στο Βερολίνο έχοντας στα χέρια της «απτές αποδείξεις» για την ορθότητα της «ευρωπαϊκής λύσης» που πρεσβεύει. Ετσι, εκτός από τη συμφωνία, που επέτρεψε στη Μέρκελ να «δώσει» στον «αντάρτη» Ζεεχόφερ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης («κέντρα transit») επί γερμανικού εδάφους, η Μέρκελ έκανε και τις δυο πρώτες διμερείς συμφωνίες, με Ελλάδα και Ισπανία, με μια θεαματική τριμερή σύσκεψη Μέρκελ-Σάντσεθ-Τσίπρα. Ο ίδιος ο Τσίπρας, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε, ισχυρίστηκε ότι «το συνολικό ισοζύγιο για την Ελλάδα θα διαμορφωθεί εξαιρετικά θετικό». Δηλαδή, θα φύγουν από την Ελλάδα για τη Γερμανία περισσότεροι πρόσφυγες, στο πλαίσιο του προγράμματος οικογεναιακής επανένωσης, απ' αυτούς που θα επιστραφούν από τη Γερμανία στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της εφαρμογής του «Δουβλίνου» για τις λεγόμενες δυτερογενείς μετακινήσεις (θα επιστρέφεται στην Ελλάδα όποιος έχει καταγραφεί εδώ και συλλαμβάνεται στη Γερμανία).

Μολονότι και σ' αυτό ο Τσίπρας λέει ψέματα, θα ήταν λάθος να εγκλωβιστούμε στην… πονηρή αριθμητική (πόσοι θα φύγουν πόσοι θα έρθουν). Γιατί εκείνο που έχει σημασία είναι η πλήρης νομιμοποίηση της «στρατηγικής του Δουβλίνου». Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες θα πρέπει να εγκλωβίζονται στις χώρες της πρώτης εισόδου. Το όνειρό τους για μια καλύτερη ζωή θα πρέπει να τελειώνει σε κάποιο ελληνικό νησί ή το πολύ στην ελληνική ενδοχώρα, όπου θα ζουν χωρίς χαρτιά, με το φόβο του χωροφύλακα και της απέλασης.

Ο Τσίπρας προσπάθησε να δώσει ένα σόου κοινωνικής ευαισθησίας. Ισχυρίστηκε ότι έδωσε μάχη, για να υπάρξει στο τέλος κατάληξη «σε μια λύση, η οποία δεν είναι η καλύτερη δυνατή, αλλά αποφύγαμε μια σειρά κινδύνων, που θα είχαν εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στο μέλλον και στην ίδια τη φυσιογνωμία, την ταυτότητα της ΕΕ». Κι αμέσως μετά, άρχισε να αναλύει τα… θετικά της συμφωνίας και να στέκεται κυρίως στα «αρνητικά που αποφεύχθηκαν».

Αυτοί που πριν από μερικά χρόνια συμμετείχαν με καμάρι στο κίνημα «no border» τώρα δεν υπερασπίζονται μόνο τα κλειστά σύνορα και την Ευρώπη-φρούριο, αλλά υπερασπίζονται τις μαζικές απελάσεις, τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και στις ευρωπαϊκές χώρες και στη Βόρεια Αφρική και απλώς την αναθεώρηση του «Δουβλίνου» σε τρόπο ώστε «να κατανέμει καλύτερα τα βάρη ανάμεσα στους εταίρους». Η «ουμανιστική λύση» του Τσίπρα δεν είναι η ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων, αλλά… να μην τους πνίγουμε. Να τους συλλαμβάνουμε, να τους κλείνουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (μετά απ' όσα έχουν τραβήξει) και να τους απελαύνουμε. Να κάνουμε το βίο αβίωτο σε όσους καταφέρουν να πατήσουν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος, για να ταξιδεύει η φήμη και να αποθαρρύνονται όσοι στις ζώνες της έσχατης φτώχειας και του πολέμου σκέπτονται να κάνουν το ίδιο ταξίδι. Δεν είναι τυχαίο πως όλη η αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολίτευση δεν αφορά το δικαίωμα των μεταναστών να μεταναστεύσουν και τη διευκόλυνσή τους να φτάσουν στον προορισμό τους, αλλά το ποιος είναι πιο αποτελεσματικός συνοριοφύλακας και μεταναστοφύλακας.

Το Μεταναστευτικό, παρά την έντονη ανθρωπιστική του διάσταση, είναι πρωτίστως ένα πολιτικό ζήτημα. Απέναντί του οι επιλογές είναι δύο: ή με τα ταξικά μας αδέρφια, απ' όπου κι αν έρχονται, ή με την Ευρώπη-φρούριο του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.


ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 7 ΙΟΥΛΗ